Proef (gebiedende wijs enkelvoud)

In een dissertatie over de effectiviteit van communicatie zou best de volgende stelling kunnen voorkomen:

Hoewel belastingontduikers wel iets gemeen hebben met veel zendamateurs, komen belastingontduikers in alle lagen van de bevolking voor, maar zendamateurs niet.

PS: De bestrijding van de stelling lijkt mij lukratiever dan de verdediging ervan.

(Roland - PA3AHI)

Huishoudelijk geaard

Als de berg niet naar de amateur komt, dan gaat de amateur wel naar de (Jut)berg. Daar is deze week heel wat hoogfrequent verzameld. Voor mij een mooie gelegenheid voor wat mededelingen van enigszins huishoudelijke aard.

Wie over communicatie schrijft, moet er primair natuurlijk wel voor zorgen, dat zijn eigen boodschap goed overkomt. En dat is kennelijk niet helemaal gebeurd. De (en dus niet: het) in voorbereiding zijnde Handdoek voor de zendamateur, waarin de afleveringen van de serie "Zendamateurs onder het vergrootglas" worden gebundeld, heeft kennelijk hier en daar voor verwarring gezorgd. Het gaat hier dus niet om een handboek, maar om een handdoek, zo'n ding, waar je jezelf, maar ook een ander mee af kunt drogen en  die je ook in de ring kunt werpen. Geen typefout dus, maar een onschuldige vorm van bewuste misleiding, zo men wil.

De eerste afleveringen hebben meer email gegenereerd dan waarop ik had gerekend. Veel ranglijsten van paalklevers en hitparadisten ontvangen, die qua daarop voorkomende (roep)namen aardig met elkaar overeenkomen, hooguit in volgorde verschillen. Voor een juist begrip en een correct oordeel zij hier vermeld, dat ik niet tot de paalschurkers en hitparadisten reken degenen, die om instructieve of educatieve redenen van de repeaters gebruik maken of die voor een goede werking van de apparatuur regelmatig door anderen worden geraadpleegd. Blijven dus over de mannelijke equivalenten van de deelnemers aan theekransjes. Vrouwen hebben de naam, maar mannen.... Inderdaad.
De gespreksonderwerpen laten zich ook gemakkelijk rubriceren: mens en dier (van egel tot puppy), in en om het huis en niet te vergeten de medische rubriek. Want de hobby vergrijst en fysieke ongemakken en slijtageverschijnselen passeren dan ook regelmatig de revue. Wie verlangt er soms niet terug naar de tijd, dat er uitsluitend over de eigen hobby mocht worden gesproken?

Binnenkort mag op deze plaats een interview worden verwacht met iemand, die in het jargon wel wordt aangeduid als knijper. De controverse wordt dus niet geschuwd (maar wel met de nodige waarborgen en veiligheidsmaatregelen omkleed).

Tot slot van deze huishoudelijke mededelingen nog een wellicht nuttige tip, nog wel op rijm:

Woont u in Sexbierum of in Grubbenvorst,
En heeft u onverhoopt met zout gemorst,
Giet dan - en wel het liefst meteen,
Wat Franse rode wijn er overheen.

PA3AHI

De paalklever

Naarmate  de zendamateur voor zijn dialoog met een mede-amateur of monoloog langduriger dan wel frequenter gebruik maakt van het analoge of digitale netwerk, wordt hij een dankbaarder studie-object voor allerhande -ogen. Van psycho- tot sociologen en alles, wat daar aan gedragswetenschappers tussen zit.

Er valt op eenvoudige wijze een lijst samen te stellen van degenen, die een (veel) meer dan gemiddeld gebruik van het netwerk maken, soms tot lering ende vermaak van zijn talrijke toehoorders, soms ook wel tot hun irritatie. Deze zgn repeater- of paalklevers, ook wel aangeduid als paalschurkers, hebben doorgaans veel te vertellen, maar weinig te zeggen en hadden eigenlijk liever politicus willen worden.

De toppers op deze lijst beschouwen zich graag als de maat der dingen, weten als geen ander hoe men zich te gedragen heeft als zendamateur en dragen dat vol overtuiging uit. Bovendien hebben zij in hun werkwijze wel iets weg van componisten als Haydn en Mozart, die ook gek waren op herhalingen. Het "da capo al fine" is hun handelsmerk. 

Het komt voor, dat hun optreden om niet altijd onbegrijpelijke redenen wordt onderbroken door oneigenlijk gebruik van de repeater door ongelicenseerden. Zodat de luisteraars even op adem kunnen komen. Dergelijke ingrepen leiden vaak een regelmatig terugkerende discussie in over zgn knijpers (waarover in een volgende aflevering meer), waaruit nog wel eens blijkt, dat zendamateurs het langst praten over onderwerpen, waar ze het eigenlijk niet over willen hebben.

De hitparadist

Kort na de recente intrede van de digitale communicatie voor zendamateurs is het fenomeen van de hitparadist ontstaan. Hij is nauw verwant aan de paalklever, maar heeft andere motieven. Sinds nog niet zo lang geleden een internationale ranglijst van digitale netwerk-gebruikers is gepubliceerd, heeft hij er alle belang bij om een zo hoog mogelijke klassering te krijgen. Buitenstaanders zien daar een vorm van reclassering in, maar zo niet de hitparadist. 

Hij heeft ook niet in de gaten, dat genoemde ranglijst is samengesteld met dezelfde bedoeling als waarmee een opa zijn kleinzoontje van zes laat winnen bij het dammen. De hitparadist wil zelf winnen en beschikt voor het vullen van de zendtijd over een uitgebreid arsenaal aan onderwerpen. Hij kan uren praten over de kwaliteit van hondenbakken, de fiscale voordelen van een veel jongere echtgenote en de vraag, wat hij zijn goudvis het best te eten en te drinken kan geven. De hitparadist vervreemdt langzaam maar zeker van zijn omgeving. Zijn vrouw roept vergeefs naar boven, dat het eten koud staat te worden en verzucht tenslotte: "Mijn man? Een mooi boek, maar ik heb het uit".

Zendamateurs
(door PA3AHI)

Omdat het communicatieproces (het overbrengen van een boodschap van een zender naar één of meer  ontvanger(s)  en de feedback daarop) nergens beter bestudeerd kan worden dan bij radiozendamateurs, wordt het tijd om deze blog, gewijd aan taal en communicatie, stofvrij te maken en nieuw leven in te blazen. Ruimte hier dus voor de hobby-communicator bij uitstek: de zendamateur.

Voor het overgrote deel van hun nationale communicatie maken zendamateurs gebruik van twee uiterst geavanceerde en technisch hoogwaardige netwerken van zgn. repeaters, deels via Internet met elkaar verbonden. Een analoog netwerk en een vrij nieuw digitaal netwerk. De technische hoogwaardigheid van de netwerken is soms omgekeerd evenredig met het kwadraat van het niveau van de gesprekken, die er af en toe worden gevoerd, maar dit vooralsnog even terzijde.

De hier bedoelde communicatie tussen zendamateurs is door iedereen te volgen, hetzij rechtstreeks via een daartoe geschikte ontvanger, hetzij via op websites aangeboden streamings. Het beluisteren van die communicatie kan soms heel leerzaam zijn, maar vergt van de luisteraar vaak ook een behoorlijk uithoudingsvermogen en niet zelden ook een zekere stressbestendigheid. Want rijp en groen, kaf en koren, arm en rijk, kortom mensen met de meest uiteenlopende maatschappelijke en intellectuele achtergrond communiceren daar met elkaar, omdat nu eenmaal iedereen zendamateur kan worden, ook al moet er een proeve van enige bekwaamheid voor worden afgelegd. Je hoeft geen geschoolde communicatiedeskundige te zijn om te bevroeden, dat gesprekken tussen mensen met een zo diverse en uiteenlopende sociale en intellectuele vaardigheid niet zelden leiden tot onbegrip, irritatie en vervolgens scheldpartijen en bedreigingen. Temeer, daar de gesprekken niet meer uitsluitend over de eigen hobby moeten gaan (zoals vroeger), maar vrijwel alles tot onderwerp mogen hebben
Democratisering is mooi, maar het laat zich niet overal in het maatschappelijk leven straffeloos toepassen.

Handdoek voor de zendamateur
Democratisering van de media heeft er o.a. toe geleid, dat iedereen zijn eigen boek kan schrijven en uitgeven, in een formaat bovendien, dat op elke eReader te lezen is. Ook een proces met schaduwkanten, maar voor mijn Handdoek voor de zendamateur heb ik er toch dankbaar gebruik van gemaakt. Al moet ik zonder uitgever wel zelf voor de marketing zorgen.
Naar het voorbeeld van Klikspaan (J.Kneppelhout)'s Studententypen bevat mijn publicatie een aantal zendamateurtypen, zoals de paalklever, de repeaterterrorist, de technofilosoof, de hitparadist etc.
De kosten van de uitgave kunnen inmiddels al worden bestreden uit een aanbod van een amateur uit het noorden des lands, die er niet in genoemd wil worden.

Relatie

Ik hoop van harte dat het lukt',

Dacht de auctor intellectualis,

Hangend aan het snelwegviaduct,

'En ook, dat iedereen het lezen kan':

Caro ik hou van je jan.

Dat lijkt klare taal, ooit in vermoedelijk grote haast en rode letters op een viaduct over de A1 geschilderd. Zonder enige interpunctie, want daar was waarschijnlijk geen tijd meer voor. Of geen verf. En juist door het ontbreken van punten en komma's is de boodschap toch wat minder duidelijk dan zij in eerste instantie lijkt. Eén ding is zeker: de mededeling is gericht aan Caro. Maar wie houdt er nou eigelijk van wie of wat? In welke relatie staat Caro tot de auctor intellectialis van deze tekst? De taal zal ook hier weer een onuitputtelijke bron van inspiratie en misverstanden blijken te zijn.

Wie niet al eerder bij A.L.Snijders over Caro heeft gelezen, mag zich het hoofd breken over wat er met dat simpele zinnetje zoal bedoeld zou kunnen zijn, bij voorkeur in gezelschap en na enige alcoholische versnaperingen.

Voer ook voor thriller-schrijvende vrouwen. Ik hoor het wel.

Voor de gemeenschap

Voor het frivole leven, zo werd ons enkele decennia terug in films nog voorgehouden, moest je in Tirol zijn. Dáár gebeurde het. En dus trok op zekere dag ook de dichter/schrijver Levi Weemoedt vol verwachting en met goede (wee)moed naar Oostenrijk. Maar blijkens zijn poëtische verslag van deze erotische expeditie moet het resultaat hem toch wat tegengevallen zijn:

Ik wilde al zo heel lang naar Tirol:
een lustig volk woont daar: rokken of broeken
kennen ze niet. De vrouw is blond, frivool.
De man ramt maar. De droefheid is ver te zoeken.

'k Zat bronstig door het busraam uit te kijken
zoals ik ook in menig nacht'lijk uur
die films verslonden had. Bergtoppen prijkten:
Maar waar bleef al dat bloot in de natuur?!

Daar blonk de Alpenwei! daar was het bal!
'k Liet jodelend mijn lederhose glijden,
smeet onderbroek en bril tot diep in 't dal,
want ginds lagen de eerste blote meiden!

O, 't werd voor allen daar een onvergetelijke nacht!
Een meid riep: Boeoeh...!  Had die soms meer verwacht?

Voor dit soort pret en vermaak hoef je tegenwoordig gelukkig niet meer helemaal naar Oostenrijk, maar kan je al in het Brabantse Oss terecht. Daar bestaat sinds kort de VDG, Voor De Gemeenschap. Een even vanzelfsprekende als met zorg gekozen naam voor een groep gelijkgestemden. Want wie is daar nou tegen? Het zijn vooral  natuurlijk jongeren (vanaf een jaar of twaalf), die voor de gemeenschap zijn, maar  de VDG telt ook wel oudere leden, hoewel die minder in te brengen hebben. Voor De Gemeenschap zal wel als carnavalsvereniging zijn begonnen, maar vorige week heeft de club ook meegedaan aan de lokale gemeenteraadsverkiezingen en werd meteen de grootste partij. Niet onbegrijpelijk, want een mens wil wel eens wat, ook of desnoods in groepsverband.
Persoonlijk vind ik het een prachtige naam voor een politieke partij: Voor de gemeenschap. Daar is over nagedacht, zij het vermoedelijk niet al te lang. Het mooiste en tevens meest uitdagende lijkt mij nog om van zo'n partij lijsttrekker te zijn. Want waar kan zo'n functie dankbaarder worden vervuld temidden van al die mensen, die voor de gemeenschap zijn?

Modern times

Laatst vroeg iemand, die wel van een eitje bij zijn ontbijt houdt, maar kennelijk nog niet zo vertrouwd was met Facebook, aan mij: "How do you like your eggs in the morning?"
Ik heb hem uitgelegd, dat dat heel eenvoudig was. Hij hoefde alleen maar even op het icoontje met de duim omhoog te klikken.

Leonard Cohen, een Facebook-gebruiker avant la lettre, vond destijds bij het uitbrengen van één van zijn songs al meteen, dat men dat liedje maar mooi moest vinden: "Like a bird on a wire". Gebiedende wijs enkelvoud. Nu maak ik zelf wel uit, wat ik like of niet like, maar in dit geval kon ik me zijn dringende verzoek wel voorstellen. Want een 'bird on a wire' zie je haast niet meer. Alles is bijna wireless geworden. Logisch dus, dat veel mensen de draad kwijt zijn. Hij is er gewoon niet meer. En dat werd in het rampjaar 1672 al voorspeld: Het volk wordt reddeloos, de regering redeloos en het land dradeloos. En precies zo is het gegaan.